Een rilling gaat door je lijf. Een onbekende geur doet je kokhalzen en het angstaanjagende schaduwspel van kaarsen doet je haren rijzen. Je blik wordt meteen naar het hoekje van de kamer getrokken… Er staat een enorme doornentroon met daarop een schriel mannetje. Hij is klein van gestalte maar door zijn groene ogen en donkere kleren komt hij groots over.
“Kom dichter…” klinkt het plots in de kamer. Nerveus schuifel je vooruit. Ook je vrienden volgen.
“Ik ben je dankbaar. Zoveel moeite om me te zien… Ik weet dat het een lange reis is geweest. Ik ben Vladimir Sartini en vond je performance in the hotel afgelopen week fantastisch! Maar je beseft duidlijk niet wat voor goeds je bereikt hebt!”
Buiten raast de wind verder. De ramen trillen. Het kasteel voelt plots zeer kwetsbaar.
“Wat bedoel je? Het was gewoon een boek…Een verhaal dat jij geschreven hebt! Da tweet iedereen!”, roep je om de storm te overstemmen. Plots realiseer je hoe koud het is… Je kan je adem zien en merkt aan de vele wolkjes hoe snel je ademt.
“Tuurlijk is het maar een verhaaltje. Maar je moet je realiseren dat elk verhaal uit een waarheid is ontstaan. En vandaag moeten we het werk afmaken dat jij bent gestart. Samen! De geesten moeten worden bevrijd zodat hun uitgesproken onheil over de aarde verdwijnt.!” schreeuwt Sartini nu over de wind.
“Nu kan het echte werk beginnen… Ik moet afmaken wat jij hebt gestart…”
Zodra hij zijn laatste word heeft uitgsproken, Steekt sartini zijn handen in de lucht en begint met het zingen van een soort bezweringen. Een blauwe draaikolk verschijnt aan het plafond. Het lijkt op een wervelwind… maar dan één van een ongekende soort… Er ontsnapt gegil en zenuwachtig gepraat uit de vortex…
Je loopt naar Sartini en stoot hem van zijn troon. Je wil een einde maken aan dit alles.
“Het is te laat…Wat gebeurd is, is gebeurd. We moeten de gevolgen onder ogen zien…” Sartinilacht. Eerst zacht, maar al snel als een onuitstaanbare maniak.
Betreed de Troonkamer.
